اهل‌کاشانم ، علی خالوئی کنشگر حوزه‌ی محیط زیست و منابع طبیعی

اپیزود اول :
در فلسفه اصطلاحی آمده‌است بنام  «اخلاق حرمت حیات»، پرورده‌ی «آلبرت شوایتزر» فیلسوف قرن بیستم.

مضمون ساده‌انگاری این واژه، «احترام به تمام مصادیق طبیعت» است، و تلاش برای حفظ و نگهداری تمام شاخصه‌های حیات.

«حفظ و تقویت حیات» ‘خوب’ ، تخریب و امتناع از حیات» ‘بد’، این‌هم تعریف ساده شده‌ی دیگری از  این واژه است.

جرقه‌ی اولیه این تفکر وقتی به ذهن شوایتزر  رسید که در سفری بر روی آب رودخانه‌ی اگونه در آفریقا مشغول تماشای «اسب‌های آبی» بوده است.

از منظر این نگاه، نگریستن، یعنی «نیکی کردن» حفظ جان، چه: حفاظت و نگهداری طبیعت، باشد و «شر کردن» که مضمونی به گرفتن جان، آسیب و ضرر رسانیدن به «جان و طبیعت» دارد.

به هرروی، وقتی سرو کارمان به شاخصه‌های طبیعی باشد، دیگر نمی‌شود «اخلاق حرمت حیات» را نادیده گرفت، چه مدیر باشید چه کنشگر!

از نشانه‌ها برمی‌آید کنشگران طبیعت، و سمن‌های زیست محیطی، گوی توفیق اخلاقیات حرمت حیات را از بخش‌های مدیریتی ربوده‌اند.

اپیزود دوم:
آمار دقیقی از افول شاخصه‌های حیات طبیعت در دشت کاشان در دسترس نیست شاخص‌های خشکسالی، سیل و سیل‌خیزی، تغییر اقلیم، فرونشست، تغییرات کمی و کیفی منابع آب زیرزمینی، تغییرات نامطلوب پوشش گیاهی و ده‌ها شاخصی که همه بیانگر رشد شتابناک بیابان در این دشت‌ست.

هر یک از الگوهای فوق، خود به تنهایی حدیثی‌ست هفتاد من که در حوصله‌ی این مقال نمی‌گنجد.

اپیزود سوم:
اما این‌که قرارست حساب و کتابت با طبیعت و شاخصه‌های حیات باشد و «اخلاق‌مدار حرمت حیات» نباشیم، آن دیگر خلافی‌ست نابخشودنی.
چه کنشگر باشید، چه سمن چه ارگان و یا دولت

به بهانه‌ی روز جهانی بیابان‌زدائی ، ۲۷ خرداد، مدیران شهری آران و بیدگل نشستی برگزار می‌کنند:
تهران هست،
اصفهان هست،
کاشان نیست!
حتی شهرستان آران و بیدگل هم نیست!

به گمان حرمت حیات مخدوش می‌شود، آن‌جا که متولیان دولتی حیات، مبادی آداب حرمت حیات نباشند، رعایت حرمت طبیعت نگاه نمی‌دارند، و متقابلاً قطعاً سمن‌ها و کنشگران که لایه‌های هدف هستند، حرمت نگاه نخواهند داشت.

متولیان بخشی دولتی قرارست کدام بخش از حیات دشت را حرمت نگهدارند،
اقدام به خیر کنند،
و دفع شر نمایند،
و الگوی کنشگران و سمن‌ها گردند،
وقتی خود در آزمون اخلاق نمره‌ی قبولی نمی‌گیرند.

زیبنده بود کلیه‌ی نمایندگان دولت سیزدهم در دشت کاشان در کنار سمن‌ها و شرکت‌های تعاونی مرتعداری، دست در دست هم می‌دادند به مهر، تا این دشت سبز باقی می‌ماند

این دومین همایش سالانه از این دست است که مدیران شهری آران و بیدگل بدون کنشگران بیابان، همایش بیابان برگزار می‌کنند.

جنابان چالش‌های زیست محیطی،
نه مرز سیاسی می‌شناسد،
نه شهرستانی، نه اداری،
کنشگران خودش را می‌شناسد،  مشارکت‌های مردمی خودش را می‌شناسد.

اگر تمایل کاربست ظرفیت‌های شهرهای مجاور  را ندارید، حداقل از ظرفیت کنشگران شهرستانی خودتان بهره می‌گرفتید!
جای خالی بسیاری از کنشگران تأثیرگذار در این همایش خالی بود.

گمان نمی‌رود خواسته باشید تنها نام اولین یا دومین همایش جهانی بیابان‌زدائی را یدک کشیده باشید.

بدون اثربخشی آن،

بدون چاره‌اندیشی آن؟

اگر شما «اخلاق‌مدار حرمت حیات» نباشید، قطعاً کنشگران‌تان هم نخواهند بود، خواهند بود؟

ای کاش تصمیم‌گیری‌های پشت درهای بسته برای مردم، توسط بخش دولتی ترک می‌شد!
ای کاش