به نام خداوند نور و امید
که عشق و زبان و سخن آفریند

«خبرنگار» نام و حرفه‌ای خاص است، برای نقش و مسئولیتی عام که دامنه‌هایش را شاخص‌های گذشته نگر، به درستی پر نمی کند.

به قول صاحبنظران این عرصه، «خبرنگاری درهم آمیختگی «عقل و عشق» و به تعبیر عارفانه «زبان حال» است که اگر درست فهمیده شود و بجا به کار آید، فراتر از زبان قیل وقال کارآمدی دارد»۱. خبرنگاری از این نظر فقط فن نیست، نوعی فهم است و شاید این وجه دوم، مهم‌تر از وجه نخست هم باشد.

خبرنگاری هنر گفت‌وگوست و سرآغاز این هنر، به گفته سقراط آگاهی از جهل خویش است.

روز خبرنگار از آن روی که خبر،ارتباط و رساندن آن و ایضا به تصویر درآوردن خبر در یکی از حساس‌ترین، خطیرترین و مؤثرترین دوره‌های حیات اجتماعی و فردی قرار گرفته‌اند همواره شایسته تکریم و ارج داشت است.

با نگاهی به روزهای مبتلا به کرونا و ایامی که ارتباطات اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و…دچار چالش اساسی گردید ، متوجه خواهیم شد که در این وضعیتی که محروم از ارتباطات و دسترسی به شبکه‌ها و رسانه‌ها مانده ایم، چه کسی و یا چه ساز‌و‌کارهایی این ارتباط را حتی در دشوارترین حالات آن شکل می‌دهد و دنیای محدود شده شهروندان را به جهان‌های دیگر در کوتاه‌ترین زمان و اثربخش‌ترین صورت متصل می‌کند.

حوزه خبر و خبرنگاری در همه اشکال آن از نوشتاری تا صوتی و تصویری و از صورت‌بندی «جریان اصلی» تا «روزنامه‌نگاری جایگزین» به دنیای پیچیده و در هم تنیده ما معنا می‌بخشد و این یک تعارف و تجلیل رسمی از انبوه کسانی که یکی از سخت‌ترین پیشه‌ها و حرفه‌ها را برگزیده‌اند، نیست. شناخت قدر و نقش خبرنگاران و روزنامه‌نگاران و درک ضرورت بقای رسانه‌ها بویژه رسانه‌های مستقل و مؤثر و تلاش در جهت بالا بردن دامنه‌های جذابیت و اثربخشی و مرجعیت آنها امروز یک مسئولیت خطیر است.

نه خبر امروز، پدیده‌ای نایاب است و نه می‌توان مردم را در لحظه لحظه زندگی‌شان از آن دور کرد پس برای بالا بردن تاب‌آوری جامعه، برای تقویت جامعه همگرا و برای توانمند کردن نهادهای رسمی و غیررسمی نیاز به بازاندیشی در نقش و اثر خبرنگار و جامعه روزنامه‌نگاری و ارتباطی است. این بهترین مجال است تا به بهانه این روز_روز خبرنگار_ خبرنگاران، رسانه‌ها و ارتباطات را دریابیم و به مسائل آنها بموقع بها دهیم.

چرا که جامعه امروز کاشان نیاز دارد به این بخش از سرمایه‌های انسانی، اجتماعی و نمادین خود توجه مضاعفی داشته باشد.

هر عرصه‌ای از زندگی ما با رسانه و در رسانه برساخته، و بزرگ و کوچک می‌شود؛ شکل‌گیری «واقعیت‌های مجازی» و چگونگی و ابعاد آن موضوع حوزه‌های مختلف دانش شده است.«پارادایم جدیدی که ما امروز در آن قرار گرفته‌ایم، گذار از ارتباطات یک‌سویه و آمرانه به ارتباطات چندسویه و مختارانه است».

‏پرسشی که امروز دربرابر ماست، این است که چگونه می‌توان از ظرفیت‌های رسانه‌ای کاشان در شکل‌گیری افکار عمومی و از توان کنش‌گران رسانه‌ ای در بالابردن قدرت انتخاب، مشارکت، نظارت، نقد و هدایت فعالیت‌های اجتماعی، فرهنگی و سیاسی و سرمایه گذاری در جامعه پیرامون خود در منطقه فرهنگی کاشان با تاکید بر مدیریت جدید شهری استفاده موثر کرد.

به زعم من و بر اساس شناخت ظرفیتهای منطقه و تجربه حاضر ، رسانه‌ها می‌توانند میدان گفت‌وگو، نقد و روان‌شدن جریان آزاد اطلاعات باشند.ما امروز با انبوهی از ناکارکردها و کژکارکردهای بیشماری در حوزه های مختلف علی الخصوص ارزشهای بنیادین جامعه، در فضا و حوزه‌ی عمومی مواجه هستیم که باید با همت و تلاش یکایک خبرنگاران و روزنامه‌نگاران وبا احیای موثر نظام صنفی ، حرفه ای و علمی سامان یابد. بی‌ لنگر اخلاق نمی‌توان دردریای ناآرام و بی‌پایان خبر پیش رفت.

باید به سمتی برویم که خروجی آن تقویت گفت‌وشنود، مفاهمه، همبستگی و نشاط اجتماعی و ایجاد بستر لازم برای حرکت جهادی موثردر مسیر استعلای رفتارهای ارزش مدار، برای عبور از چالش‌ها و ابرچالش‌های پیشِ رو باشد.

نه به واسطه نقش جدیدی که امروز در قالب خدمت به مردم دارم، بلکه به واسطه حقیقتی که در ذات این نگاه و دستاوردهای علمی ام مستتر است باید بگویم که، تا صداهای واقعی مردم، نخبگان، منتقدان و جوانان متعهد به‌درستی و به‌موقع شنیده نشود، فضای عمومی کاشان به‌سوی فضای واقع‌بینی و واقع‌شنوی و نتیجتاً گفت‌وگوی انتقادی پیش نخواهد رفت.

همه‌ی تلاش ما باید در مسیر حال خوب شهر متمرکز گردد ، پس باید در اندیشه‌ی توسعه رسانه ای و ارتقای سطح ارتباط کیفی بود و به آینده‌ی آن فکر کرد. وظیفه‌ی ما برای بازگرداندن این نگاه و هموار سازی مسیر آن، به دنیای رسانه‌ای، سنگین‌تر و تعیین‌کننده‌تر است.

اسم اعظم بکند کار خود ای دل خوش باش
که به تلبیس و حیل دیو سلیمان نشود

✍ دکترحسین باغ شیخی
دانش آموخته دکتری مدیریت رسانه