- شناسه خبر : 19119
عضو هیات علمی و استاد رشته زبان و ادبیات دانشگاه کاشان؛
شاهنامه فردوسی بزرگترین سند هویت، فرهنگ و زبان فارسی است
به گزارش پایگاه خبری اهل کاشانم، محمد راستگو در بزرگداشت فردوسی در سالن مهرگان کاشان اظهار داشت: فردوسی در شاهنامه تاریخ ایران را از آغاز تا پایان حکومت ساسانیان و حمله اعراب بیان کرده است هرچند آثار دیگری قبل از فردوسی مانند شاهنامه ابومنصوری وجود داشته که به دست فردوسی رسیده بود.
وی با بیان اینکه فردوسی بزرگترین شاعر و میراث بان فرهنگ ایرانی است، افزود: از اوضاع دوران زندگی وی اطلاعات کمی است و بیشتر اطلاعات امروز از خود شاهنامه برداشت شده است که بر اساس آن در سال ۳۳۰ بدنیا آمده و از سن چهل سالگی در سال ۳۷۰ نظم شاهنامه را شروع و در نهایت در سال ۴۰۱ ه ق این مجموعه را کامل کرده است.
وی تصریح کرد: قدیمی ترین نسخه شاهنامه که بعد از پایان نوشتن آن به جا مانده بنام نسخه فلورانسگ دویست سال بعد از فوت فردوسی دارای تاریخ ۶۱۴ ه ق است و قدیمی ترین نسخه کامل آن سال ۶۸۰ است .
راستگو گفت: بسیاری از ابیات که در فرهنگ ما بنام فردوسی معروف است براساس تحقیقات شاهنامه پژوهان برای وی نیست، مانند بیت « بسی رنج بردم در این سال سی / عجم زنده کردم بدین پارسی»
یا شعری با بیت «چو ایران نباشد تن من مباد و…» که بنام فردوسی معروف است ولی طبق بررسی ها برای ۸۰ سال پیش سروده حبیب الله نوبخت است.
وی در ادامه افزود: ویژگی ممتاز فردوسی به دیگر شاعران این است که شعر و سخن بیشتر شاعران بزرگ و اندیشمند بازتاب فرهنگ اسلامی است ولی شاهنامه فردوسی بازتاب فرهنگ ایرانی است در حالی که خود فردوسی فردی مسلمان و یک شیعه معتقدی است که آن را در شاهنامه آشکارا بیان کرده است.
راستگو اظهار داشت: فردوسی تفکر خردگرانه دارد و در روزگاری می زیسته که تقریبا تفکر خردستیزانه گسترش پیدا می کند، و با حاکم شدن اشعریت که ویژگی های یک جریان خرد ستیزانه را دارد و موجب رشد خرافه پروری می شود تا همه دست به دست هم دهد تا فاجعه فرهنگی و فاجعه فکری ایجاد شود.
استاد دانشگاه کاشان تاکید کرد: فردوسی کار بسیار بزرگی انجام داده فرهنگ تاریخ ایران و بنیادهای فکری فرهنگی، باورهای اجتماعی سیاسی و اعتقادی گذشتگان را در یک مجموعه منسجم به زبان شیوا با ساختار سنجیده سامان می بخشد تا بزرگترین کار هنری فرهنگی فکری را انجام دهد.
راستگو در پایان با بیان اینکه اگر فردوسی نبود دست ما پی یک چیزی می گشت و فرهنگ ایرانی دچار خلا و کمبود بود، خاطرنشان کرد: برای فردوسی، لقب حکیم لقب شایسته ای است، شاهنامه تاریخ و گزارش ایران باستان و یک کتاب فکری است.