مرکز تحقیقاتی که می‌تواند چالش‌ها و بحران‌های کاشان را رفع کند تعطیل است!

خشکسالی در کاشان،
دارد، بیداد می‌کند.
شنیده‌ها حاکی از ۱۲۰ ماه سیطره‌ی کامل خشکسالی،
و دریغ از یک ماه ترسالی‌ست.

بحران سیل،
در صدر تعدد وقوع (حدود ۹۰ درصد) و رکوردارترین بحران‌های طبیعی شهرستان و دشت کاشان ست.

جنگل‌ها و مراتع دشت کاشان‌مان دچار نابودی حاصل از خشکسالی و تعلیف شدید دام، شده است.

به کوتاه سخن، مدیریت مطالعاتی و تحقیقاتی بحران‌های طبیعی‌مان،
اصلاً، چنگی بدل نمی‌زند.

و البته «مدیریت آمایش سرزمین»‌مان نیز، حال و روزش کمی از مدیریت بحران‌مان در اين بخش، ندارد.

یعنی، شاهد کمترین تغییرات در اصلاح الگوی کشت و و عدم بروز رسانی معرفی گیاهان مقاوم به خشکسالی و کم آبی به کشاورزان نجیب دشت کاشان‌مان هستیم.

دانش‌آموخته‌‌های دانشکده منابع طبیعی دانشگاه شهرمان، در مقاطع کارشناسی ارشد و دکتری، مهم‌ترین فرصت‌ها و سرمایه‌های این تمدن سترگ هستند.

متأسفانه ایشان علیرغم توان بالای جوانی و انگیزه، بازار کار تحقیقاتی و مطالعاتی شایسته و بایسته‌ی ندارند!

تمام این چالش‌ها، با وجود تنها یک مرکز تحقیقاتی کشاورزی و منابع طبیعی،
می‌توانست، حل و فصل شود.
می‌توانست، از بحران‌های پشت بحران طبیعی، جلوگیری کند.

می‌توانست،
ولی نتوانست!
چون متاسفانه خودش «دچار بحران سلب هویت و گم‌شدن» شده است.

آقای فرماندار، یک باب «مرکز تحقیقاتی کشاورزی و منابع طبیعی در شهرستان کاشان» گم شده است!

این مرکز تحقیقاتی می‌توانست حداقل بیست دانشجوی دانشگاه کاشان را به خانه‌ی ازدواج بفرستد.
نگرانی‌های‌ اشتغال‌شان را، رفع کند.

ما را از مخاطرات سیل،
نجات دهد،
از بحران ریزگردها،

و حالِ خیل عظیمی از کشاورزان، باغداران و زارعان‌مان را خوب کند.

و مهم‌تر از همه آب، این مایع حیات در کویر تفتیده دشت کاشان، را برای آیندگان حفاظت نماید.

این یعنی«آمایش سرزمین» را پاس دارد.
دوستی به نغز می‌گفت:
«آمایش سرزمین» در کاشان،
سیری چند!

چطور می‌شود باور کرد،
با آن‌همه کَبکَبه و دَبْدبه‌مان
با آن خیل بیست هزار نفر کشاورز زحمت‌کش‌مان،
با آن حجم از فارغ‌التحصیلان دانشگاهی‌ شهرمان،
با آن میزان از بلایایی طبیعی دشت‌مان،
تنها مرکز تحقیقاتی‌مان گم‌شده باشد!
وهیچ‌کس،
کَـکِشان هم نَگَزیده باشد!

آقای فرماندار،
لطفاً گم شدن من را به آتش‌نشانی خبر دهید،
اميدواريم حداقل، ایشان ما را پیدا کنند.