وقتی که پزشک اورژانس مرکزی کاشان در دل شب از معاینه کودک بیمار سر باز زد و با بی‌تفاوتی از کنار آتشی گذشت که خانواده‌ای در تب آن می‌سوخت؛ پدر دست کودک بیمار را گرفت و دوان‌دوان به طرف اورژانس بیمارستان نقوی به راه افتاد. بی‌صدا و نجواکنان گفت، عزیزم. دلبندم. نورچشمم. شک نکن. مطمئن باش. از خیلی چیزها گذشتم ولی از تو نمی‌گذرم. فریاد می‌زنم. داد می‌زنم. هوار می‌کشم. تمام شهر را از خواب بیدار می‌کنم ولی نمی‌گذارم بی‌تفاوتی در شهر رواج پیدا کند.

پزشکِ کشیک باور نداشت خانواده‌ای که روبروی‌اش ایستاده است‌، توان پرداخت ویزیت 13 هزارتومانی را ندارد. عیبی ندارد. حق دارد. هرکسی باشد باور نمی‌کند؛ اوضاع خراب است. اقتصاد به هم ریخته است. مردم در تنگنا و فشارند ولی این مبلغ چیزی نیست که کسی بخواهد از پرداخت آن طفره برود. آن هم برای مداوای کودکی که در کنار پزشک بر صندلی بیمار، بی‌صدا و تب‌دار فرو رفته است.

شاید پدر زرنگ‌بازی درآورده است. می‌خواهد حق اورژانس و پزشک را ندهد. دو دفترچه در دست دارد. از دو کودک بیمار خود که هر دو نیز تاریخ اعتبار آن گذشته است. پدر بی‌مسئولیت است. باید خیلی پیش از این تاریخ اعتبار دفترچه را بررسی کرده و تمدید کند. از خودراضی است. خودخواه است. فکر می‌کند همه باید مفت و رایگان در خدمتش باشند؛ ولی ظاهرش مناسب است. با ادب است. صدایش بلند نشده است. بی‌ادبی یا توهین و اهانت نکرده است. خیلی آرام و متین خواهش کرده است تا کودکش معاینه شود. همه‌ی اینها توجیه بی‌مسئولیتی‌اش نیست. از همه‌ی اینها گذشته پزشکِ کشیک که اختیار خودش نیست هرکسی را بخواهد معاینه کند و هرکسی را نخواهد نکند. اورژانس قانون دارد. ضابطه دارد. هرکی به هرکی نیست. قانون می‌گوید بیمار قبض بیاورد تا معاینه شود.

پدر مجدد از پزشک طلب معاینه بدون قبض و دفترچه می‌کند. پزشک قبول نمی‌کند. پدر بی‌سر و صدا و محترمانه بیرون رفته و مجدد باز می‌گردد. اخلاق و سوگند پزشکی را یادآوری کرده و می‌گوید، فردا به نظام پزشکی شکایت برده و پیگیری می‌کنم. بدون این که صدایش بلند شود. بی‌احترامی یا توهین کند. همین را گفته و خارج می‌شود.
فردای آن روز هرچه اتفاق افتاده است بدون کم‌وکاست در رسانه‌‌ای منتشر می‌شود. برخی از این اتفاق ابراز نگرانی کرده و با پدر همدردی می‌کنند. برخی دیگر این را یک سناریوی از پیش طراحی شده برای تخریب جامعه پزشکان عمومی عنوان کرده و از دانشگاه علوم پزشکی، مدعی‌العموم و متولیان می‌خواهند با آن برخورد شود.

پس از آن پزشک کشیک در واکنش به مطلب منتشر شده می‌گوید: «ظاهر خود و خانمش مناسب بود. به خصوص موبایلی که در دستشان بود گواه این بود که مستمند نیست. گفتند تاریخ اعتبار دفترچه گذشته است. بعد داد و بیداد راه انداختند. گفتند شما شرف پزشکی ندارید. اون موقع گفتند پول ندارند. الان می‌گویند پول و کارت بانکی‌ را همراه نیاورده بودند. من مطمئن بودم ایشان راست نمی‌گویند. گفتم فرض کنید معاینه کردم پول دارو را چکار می‌کنید. گفتند خودم می‌دونم چکار کنم. گفتم همان کاری که می‌خواهید برای دارو بکنید برای ویزیت هم بکنید. متأسفانه مردم به این باور رسیده‌اند که برای خرید دارو یا هر جنسی باید پول داد ولی کار پزشک بی اهمیت است.»

بعد ادامه داده است: «نباید خیلی از مسائل را گفت. همواره از سه مرکز خیریه برای معالجه به مطب من مراجعه می‌شود و رایگان ویزیت می‌کنم. مبالغی را به عنوان کمک به مراکز خیریه می‌دهم. سند آنها موجود است. موسسه‌ای هم با مدیریت خانم خبازی هست که از کودکان محروم حمایت می‌کند. هر بیمار مستمندی از طرف آن موسسه معرفی شود به دیده منت و رایگان ویزیت می‌کنم. بارها و بارها از همین پذیرش اورژانس زنگ زده‌اند که فلانی مستمند است و رایگان ویزیت کرده‌ام. ولی اینجا بحث دیگری است. موقع خروج گفتند که من اگر پیش فرماندار و وزیر هم بروم حق شما را کف دستتان می‌گذارم.»

همکاران پزشک کشیک نیز به کمک آمده و حادثه را از زوایای مختلف بررسی می‌کنند. حرف‌های خود را در قسمت نظرات مطلب منتشر شده درج می‌کنند. با نگاهی گذرا به گفته‌ها به نظر می‌رسد گاهی مطالب متاثر از تصورات ذهنی و پیش‌داوری است. گویی همه‌ی احتمالات ممکن روی میز قضاوت قرار گرفته است. یکی گفته پدر گوشی اپل 30 میلیونی داشته است. دیگری گفته ساعت 5 میلیونی در دست داشت. پرستار گفته پدر کودک سر و صدا راه انداخته است و با تحکم صحبت کرده است. پزشک دیگری گفته پدر می‌خواست از دفترچه دیگری استفاده کند و این خلاف قانون است. دیگری گفته اگر با خواهش درخواست کرده بود، خواسته‌اش اجابت شده بود. یکی گفته اگر دلش به حال کودک سوخته بود بدون پول و کارت بانکی از منزل خارج نمی‌شد. پزشک دیگری گفته است اصلاً به فرض این که همه‌ی این‌ها که گفته درست باشد چرا رسانه‌ای کرده است. این کارها باعث سلب اعتماد عمومی از جامعه پزشکی می‌شود.

افراد که خود را به عنوان همکار پزشک معرفی کرده‌اند بدون معرفی خود وارد قسمت نظرات سایت شده و هر کدام چیزی گفته‌اند: «به پزشک اهانت کرده است. درخواست درمان کودک با دفترچه کسی دیگر را داشته است. با ملایمت با پزشک صحبت نکرده است. داد و بیداد راه انداخته است. با تحکم و تشر می‌خواست پزشک را مجبور به معاینه کودک کند.» «بی‌پول بهانه واهی است. به سرعت سراغ پزشک دیگر رفته و دارو تهیه کردند. توقعی که پزشک از بیمار دارد رعایت ادب و احترام است. آیا قانون گریزی و تهدید پزشک آنهم برای ده هزارتومان که پول یک کیلو میوه است مورد تائید مردم هست یا خیر؟» «هیچ چیز بیش از دروغ ریشه های جامعه را نمی خشکاند. همه این پازل هاراکه کنارهم بچینیم میبینیم جز اینکه همراه بیمار نمی‌خواسته پول بدهد و اینهمه استرس به خودش و بیمارش و پزشک وارد کرده چیز دیگری نیست.»

«کسی که باید مورد تعقیب قضایی قرار بگیره، آن مرد بی‌نزاکت و بی ادب بوده که با قلدری، نظم اورژانس را به هم زده و‌ درخواست غیر قانونی از خانم دکتر داشته. خانم دکتر شریف و متعهد ، مُر قانون رفتار کرده و به وظیفه حرفه‌ای خود عمل کرده است. این معنی نداره که هرکسی به بهانه بی پولی با داد وفریاد سر پزشک محترم کشیک بخواهد کار غیر قانونی انجام بدهد و پزشک را شرعاً وقانوناً ضامن کند.»
فرد دیگری با نام مستعار ر.ر می‌گوید: «تا اونجا که من از موضوع مطلع شدم پدر بیمار 2 موبایل همراه داشته و در ضمن سرو وضع مناسبی هم داشته حال خود قضاوت کنید این پدر چطور یادش بوده دو تا موبایل با خود بیاورد ولی پول و یا عابر بانکشو نه. چرا هیچوقت درست قانون را نمی خواهیم رعایت کنیم و به خودمان اجازه می دهیم به دلیل خودخواهیمان اون موقع شب فردی را از خواب بیدار کنیم تا حرفمان به کرسی بنشیند و بعد هم برای پزشک کشیکی که به وظیفه‌اش عمل کرده است خط و نشان هم بکشیم. واقعا باید از خودمان خجالت بکشیم. کمی فکر کنید بعد قضاوت کنید. یکی وظیفه انجام می دهد ودیگری زرنگی.کمی فکر کنید……»

فرد دیگری با نام مستعار فاطمه می‌گوید: «پزشکان به خوبی افراد مستمند را از افراد دغل‌باز تشخیص می‌دهند. پدر درخواست غیرقانونی استفاده از دفترچه تاریخ مصرف گذشته داشته است. با رد درخواست از طرف پزشک سناریو را عرض کرده و پول نداشتن را بهانه می‌کند و به پزشک می‌گوید شما وظیفه دارید پزشک مرا بدون ویزیت معاینه کنید. برای معاینه کودک به اورژانش دیگری مراجعه کرده و برای تزریقات و به منظور کنف کردن پزشک مجدد به اورژانس مرکزی مراجعه می‌کند. هر عقل سلیمی متوجه حیله‌گری این فرد می‌شود و دانشگاه علوم پزشکی در جوابیه با محافظه‌کاری رفتار کرده و به گونه‌ای پاسخ می‌دهد که نه سیخ بسوزد و نه کباب.»

فرد دیگری با نام مستعار «جهان» و بدون این که خود را معرفی کند می‌گوید: «جماعتی اندک و ناآگاه بدون اینکه از ماهیت یک قضیه صنفی کوچکترین اطلاعی داشته باشند، چشم بسته عقده‌های چندین ساله خود را در لجنزار زبونی و لمپنیسم فرو می‌برند و آن را وقیحانه بر دامان سرمایه‌های شهر تف می‌کنند. این کار حکم همان شمشیری را دارد که از رو بسته و به عواقب آن فکر نمی‌کنند. هیچ‌یک از آن آدم‌های کوچک که در یک کانال کوچک به لحاظ ماهیت و شخصیت زبان به یاوه گویی گشوده‌اند، آدم های قابل ملاحظه‌ای نیستند که بتوانند سرنوشت یک جامعه را عوض کرده و بین پزشک شهر و مردم آن شهر فاصله بیاندازند. مردمی که با نازلترین قیمت توسط همان پزشک با اخلاق بارها ویزیت شده و درمان شده‌اند. این جماعت اندک فقط بلد هستند از پشت دیوارها فریاد بزنند و دیگران را تحریک کنند و الفاظی به کار ببرند که لایق خودشان است و لابد تجربه آن را هم داشته‌اند. هیچکدام از این آدم‌ها در موقعیت مشابه حاضر نیستند برای آن پدری که مظلوم‌نمایی کرده از در اورژانس تا داروخانه همراهی‌اش کنند یا پول در جیبش بگذارند. اتفاقا پزشکان بیماران بی بضاعت و آبرودار را خوب تشخیص می دهند و حتی پول دارو را هم درجیبشان می گذارند. اما زیر بار درخواست غیرمنطقی و غیرقانونی به دلیل تبعات وحشتناکی که دارد نمی روند . پزشک کشیک نگفته است مریض نمی‌بینم، گفته غیرقانونی نمی‌بینم. اگر یک نفر در این شهر پیدا شده که حرمت قانون را پاس داشته آیا باید به او بی‌احترامی کرد؟ جالب این جاست همه این آدم های کوچک مغز مدعی پیشرفت و توسعه و چگونگی رعایت قانون در اروپا و آمریکا هم هستند. باورکنید نه توهین این آدم‌ها خیلی تاثیرگذار است و نه خم و راست شدن در پیشگاه پزشک. زیرا پزشکان تنها به وظیفه خود عمل می کنند. امروز صرف نظر از اینکه چه کسی خطاکار است که باید تحقیقات به عمل آید بسیاری کسان باید پاسخگوی این هتک حرمت باشند. اینجا دیگر وظیفه مدعی العموم محترم شهرستان است که پاپیش بگذارد. اگر قرار است هرکس که توقع نابجایی دارد با هتاکی و بی‌احترامی و درگیر کردن فضای مجازی و سوئ استفاده از احساسات مردم کارخودرا پیش ببرد و با مسموم کردن ذهن افراد پای عده معدود و مغرض را به داستان بازکند مصداق نادیده گرفتن دستگاه قضایی کشور و توهین به شعور یک جامعه پاک اخلاق مدار است . جامعه پزشکی ضمن تاکید بر پایبندی بر اصول اخلاقی و قانون مداری از عموم مردم محترم شهرستان کاشان می خواهد برای حفظ آرامش در دام شبکه های اجتماعی مغرض نیافتند و با پرهیز از ایجاد تنش پشتیبان جامعه فرهیخته پزشکی باشند و ادامه رسیدگی رابه دستگاه قضایی بسپارند.»

تنها کسی که با نام و نشان نظر داده است آقای دکتر حسین یاوری‌تبار است. وی در یادداشتی که در یکی از سایت‌های خبری تحلیلی کاشان منتشر شده است موارد مشابه را تکرار کرده و گفته است: «چند روز پیش در یکی از کانال‌های تلگرامی که اتفاقاً نام کاشان را نیز یدک می‌کشد مطلبی با عنوان «اخلاق پزشکی کجا رفته است» منتشر شد که بسیار بی‌رحمانه جامعه‌ی پزشکان عمومی شاغل در اورژانس کاشان را موردحمله قرار می‌دهد!» در بخش دیگر این مطلب گفته است: «رسانه‌ای کردن رویدادی که روایت‌گر وارونه از عملکرد پزشک اورژانس بدون اثبات جرم و خطا در مراجع قضایی اختصاصی باشد اقدامی بس نسنجیده و نادرست است که باعث مخدوش شدن اعتماد اجتماعی می‌شود و بدتر اینکه وارونه جلوده دادن ماجرا به دلایلی که بر نگارنده پوشیده است عنصر اصلی یادداشت مذکور را رقم زده است!»

در واقع آقای یاوری تبار هم بدون بررسی کامل و همه‌جانبه و صرفاً با اتکا به نظرات پزشک کشیک نتیجه گرفته که مطلب منتشر شده روایت وارونه از یک اتفاق است و پدر بیمار را دروغگو‌ خطاب کرده و ادامه داده است: «رسانه نه‌ تنها به اخلاق رسانه و رسالت اجتماعی‌اش پایبند نبوده بلکه با انتشار گفته‌های دروغ یکی از همراهان بیمار سعی کرده پزشکان جامعه را افرادی بی‌مسئولیت و بی‌درد معرفی کند.» و باز بر گفته‌ی خود تأکید کرده و در خصوص کانال اهل کاشانم که این مطلب را بازنشر کرده گفته است: «متأسفانه در این کانال به‌دروغ ماجراهایی منتشرشده که همکار شریف و خیری از بین پزشکان شهر کاشان را فردی بی‌مسئولیت و بی اخلاق معرفی کرده درحالی‌ که حقیقت ماجرا کاملاً برعکس است و پزشک کشیک شخصی قانون‌مدار و اهل مدارا با بیماران هستند.»

دکتر یاوری‌تبار به همین‌چیزها بسنده نکرده است و در ادامه به راحتی و سهولت اتهامات دیگری مطرح کرده است: «این بار هم در شهرمان اتفاقی نامیمون رخ می‌دهد و رسانه‌ای تریبون فرد خودخواه قانون‌گریز بی‌ادب و آدابی می‌شود که قصد دارد قانون‌شکنی‌اش را با اتهام بستن به پزشکی خوب و کارآمد و مسئولیت شناس و اتفاقاً خیر بپوشاند! و با این همه مایل نیستم در این نوشته از درخواست غیرقانونی و ناپسند آن شخصی سخن بگویم که این دروغ پردازی را در برابر قانون مداری و وظیفه شناسی یک پزشک رقم زده است!» و در پایان از مراجع قانونی و نظارتی می‌خواهد با ادمین کانال و شخص توهین‌کننده برخورد قانونی کنند.

پس از یک فراز و نشیب چند روزه روابط عمومی دانشگاه علوم پزشکی کاشان بدون رد یا تایید ادعاهای مطرح شده جواب داده و گفته است: «پس از مراجعه پدر کودکی بیمار در ساعت ۱:۲۰ بامداد ۲۶/۴/۹۸ به پزشك كشيك اورژانس سرم درمانی وتقاضاي ويزيت بیمار با دفترچه فاقد تاریخ اعتبار بالطبع پزشک معالج قوانین بیمه‌ای را برای وی توضیح داده و همراه بيمار را توصيه به پرداخت هزینه ويزيت آزاد براي بيمار مي‌كند.

پس از آنکه پدر بیمار مشکل پرداخت ویزیت را مطرح می کند، پزشک کشیک عدم تمكن مالي همراه بیمار را وارد نمیداند.
همراه بيمار بلافاصله در ساعت ۱:۲۶ با شخص معاون درمان دانشگاه علوم پزشکی تماس برقرار کرده و بدون توضيح کامل ماوقع تقاضاي ويزيت بيمار خود را مطرح می کند که با مساعدت معاون درمان دانشگاه کودک بيمار ويزيت شده و داروی تب بر برای وی تجویز می شود همچنین از همراه بیمار درخواست می شود جهت بررسي و پیگیری بيشتر حضوراً به معاونت درمان دانشگاه مراجعه نمايد.
نقش معاون درمان و حل موضوع در آن ساعت از نیمه شب گویای این موضوع است که دانشگاه علوم پزشکی ملزم به ارائه خدمات اورژانسی به کلیه شهروندان و مراجعین به مراکز اورژانس شبانه روزی می باشد تا نگرانی مردم هنگام بروز بیماری به خصوص در مواقع اورژانسی را برطرف کرده و با تمام تعهد در کنار بیمار و خانواده آنان باشد و همانگونه که مردم عزیز شاهد هستند کادر مراکز درمانی در هر ساعت از شبانه روز آماده ارائه خدمات بهداشتی و درمانی به مردم و شهروندان می باشند و حتما مردم شریف ومخاطبان آن رسانه سوء تفاهم ناشی از خوانش یک خبر را به کل تیم پزشکی تعمیم نخواهند داد و شاهد این مدعا آن است که معاون درمان و پزشک کشیک معالج دغدغه خانواده کودک بیمار را درک کرده و به رسالت انسانی خود عمل کرده اند.»

نگارنده این یادداشت سه پیشنهاد دارد:
نخست این که؛ اندیشمندان، دردمندان و صاحب‌نظران جامعه‌ی فرهیخته کاشان به سادگی از کنار موضوع نگذرند. آن را از منظر یک ناهنجار و آسیب اجتماعی واکاوی کنند. اگر سیل نظرات که در موافقت و مخالفت موضوع جاری شده است؛ بررسی، آسیب‌شناسی و ساماندهی نشود مهیب و خطرناک است. کوتاه‌زمانی همه را با خود خواهد برد. تر و خشک خواهد سوخت.
اگر مطالب مطرح شده در خصوص رفتار پدرِ کودکِ بیمار آنچنان است که در بعضی از نظرات آمده باید گفت؛ زشت است. هنجارشکنی است. بد است. بی‌قانونی است. مدعی‌العموم بی‌درنگ اقدام کرده وی را بخواهد و به دست قانون بسپارد. اگر چنین نیست و افراد منتسب به جامعه‌ی پزشکی برای رفع یک اتهام – به درست یا نادرست- با این ادبیات به موضوع تاخته‌اند باید فکر دیگری کرد. نماینده جامعه پزشکی در کاشان کیست و کجاست؟ کدام سازمان مسائل پزشکی را به لحاظ اخلاقی، قانونی و حرفه‌ای رصد کرده و رسیدگی می‌کند؟ پا پیش گذاشته و بررسی کند.

پیشنهاد دوم نگارنده آن است؛ افرادی که با نام مستعار و در حمایت پزشکِ کشیک مطالبی را مطرح کرده‌اند، پا پیش گذاشته و رودرو با پدر بیمار در یک مرجع صنفی و رسمی گفت و گو کنند. چنانچه ادعاهای مطرح شده ثابت شد متهم را سرزنش کنند. به دست قانون بسپارند. چنانچه غیر از این بود آگاه باشند که توهین و تهمت جرم است. باید پاسخ آن را داده و در گفتار خود تجدید نظر کنند. آقای یا خانم «ر.ر،» خانم «فاطمه» و آقای «جهان» شما به قول خودتان مثل دیگران نباشید که از پشت دیوار ناآگاهی سنگ پرتاب کرده‌اند. رودرو گفت و گو کنید.

پیشنهاد سوم آن است که نگاهمان را عوض کنیم. شاید جور دیگر باید دید؛
فرض کنیم پدر بی‌مسئولیت است. نگاه به تاریخ دفترچه‌ی درمان کودک نکرده است. باز فرض کنید پول هنگفتی دارد ولی خسیس است و نمی‌خواهد سیزده هزارتومان حق ویزیت اورژانس و دکتر را بپردازد. فرض کنید خودخواه و از خود راضی است و دنبال ویزیت رایگان کودک خرسالش است. باز فرض کنید بی‌ادب است. فرض کنید سر و صدا راه انداخته است. همه‌ی چیزهای بد را فرض کنید. ولی یک چیزی را نمی‌توان نادیده گرفت؛

کودک ده ساله‌ای روبروی دکتر نشسته است. بیمار است. تب دارد. از بد روزگار گرفتار پدری بی‌مسئولیت شده است. محتاج دست نوازش است. پزشک می‌خواهد پدر را ادب کند. طوری نیست. ادب کند. کودک را مداوا نکند. دارو ننویسد. تنها به کودک لبخند زده و دست مهربانی و نوازش بر سر کودک بکشد. این که خرجی ندارد. این که پول نمی‌خواهد. این که مغایر با قوانین دانشگاه علوم پزشکی و اورژانس مرکزی و تأمین اجتماعی نیست. پس از آن به پدر بیمار بگوید: «من به لحاظ قانونی نمی‌توانم بیمار را معاینه کنم. خیلی دلم می‌خواهد ولی نمی‌توانم. قانون دست مرا بسته است. واقعاً هم نمی‌دانم شما راست می‌گویید یا دروغ. از پیش خدا که نیامده‌ام. ولی فرض بر این می‌گذاریم شما راست می‌گویید. در این صورت باز هم در اختیار من نیست. ولی یک راه دارد. به مدیر مجموعه مراجعه کنید. در اختیارات ایشان است. خیلی وقت‌ها پیش آمده است که کسی به مدیر مراجعه کرده و ایشان تشخیص داده است که بیمار کاملاً رایگان معاینه شود. من هم تبعیت می‌کنم.» در پایان هم برای این همشهری‌ دعا کند: «خدایا، اگر ندارد بی‌نیازش کن و اگر دارد و نمی‌خواهد قانون را رعایت کرده و حقوق دیگران را بدهد، هدایتش کن.»

یادمان باشد قرار است طبق قانون رفتار کنیم. طبق قانون کار کنیم. طبق قانون انتظار داشته باشیم. ولی قرار نیست دیگران را قضاوت کرده و بر اساس قضاوتمان رفتار کنیم. زبان که درد نمی‌آید. قانون را یادآوری کرده و فرض را بر درستی و راستی بگذاریم. آن‌وقت بر اساس آن دیگران را راهنمایی کنیم. اگر کاری از دستمان برآمد بکنیم و اگر نیامد با روی خوش دیگران را بدرقه کنیم. مطمئن باشید مردم دارای فهم و شعور هستند. همه‌ی این چیزها را می‌فهمند. درک کرده و به حق واقفند و به حقوق دیگران احترام می‌گذارند.

حواس‌مان باشد. زیر و روی جامعه متفاوت شده است. مردم با سیلی صورت خود را سرخ نگه داشته‌اند. نمی‌شود از ظاهر مردم پی به وضعیت‌شان برد. گرانی‌ها کمر مردم را شکسته است. نفس‌ها در سینه بند آمده است. اکثریتی از مردم با حقوق‌های بخور و نمیر زندگی می‌کنند و سر و ته هزینه‌های سنگین را به زور جمع می‌کنند. خدا غم خانواده‌هایی را بخورد که از حداقل حقوق نیز بی‌نصیب شده‌اند. کسانی که کار درست و حسابی ندارند یا با تعطیلی کارگاه یا کارخانه‌ای از کار جا مانده‌اند.

با این وجود عامه مردم ثابت کرده‌اند اهل درستی و راستی‌اند. تنگناها را تحمل کرده ولی دروغ نگفته‌اند. با تمام نابرابری‌های حق و حقوق و دستمزد ساخته‌اند. سرشان به کار خودشان است. به همه چیز لبخند زده‌اند. شاید ماه ها حق و حقوقشان در همین اداره‌هایی که قرار است حافظ منافع مردم باشد یا در کارگاه و کارخانه‌ای ضایع شده است. ولی صبوری کرده‌اند. نجابت کرده‌اند. چیزی نگفته‌اند. صدایشان را بالا نیاورده‌اند. به روی خودشان نیاورده‌اند. یادتان باشد. اگر روزی خسته و بیمار به سراغ‌تان آمدند؛ مداوایشان نکنید، تنها با لبخندی به رایگان مهمانشان کنید. به همین بسنده کنیم که لبخند بر هر درد بی‌درمان دواست.