از تمام ۳۶۵ روز سال فقط یک ۱۷ مرداد داریم و روز خبرنگار. روزی که سیل پیامهای تبریک و شادباش آن روانه گوشی های موبایل خبرنگاران میشود!
جالب است…قریب به اتفاق این پیامها در شبکه های مجازی برای خبرنگاران ارسال می شود و شاید آن هم بعد از گشت و گذار های روزانه و بعد ارسال یک پیام برای خبرنگار آنهم شاید برای خالی نبودن عریضه و اینکه آره ببین جناب آقا یا سرکار خانم خبرنگار؛ ما روز شما را بهتون تبریک گفتیم شما هم در بقیه سال هوای ما را داشته باش!
مصاحبه ازم بکن، خبر اداره و موسسه و نهاد ما را کار کن، اصلا در نقش روابط عمومی ما باش و حسابی از خجالت ما در بیا و کلا هزار و یک نیت و قصد دیگه احتمالا در ازای یک پیام تبریک در یک شبکه اجتماعی!!
حقیقت این است که نگارنده در محضر خیلی از اساتید عرصه خبر و رسانه دیار نخستین ها تلمذ میکنم ولی آنچه در همین مدت دو الی سه سالی که به صورت رسمی شاگری بزرگان را در اسن عرصه میکنم( و پیش از این هم به صورت غیررسمی) شاهد اوج برخوردهای چند سویه از طرف برخی مدیر، مسئول، رئیس، کارشناس و قس علی هذا بوده ام.
صادقانه بگویم دید و نظر برخی از مدیران خودشیفته در نهادها و دستگاه های اجرایی دولتی و خصوصی خبرنگاران در حد و اندازه روابط عمومی آن نهاد (البته نه به اندازه مدیر و یا مسئول بلکه فقط در حد یک خبرنویسِ منتشردهنده) ارزش و جایگاه دارد و بیش از آن به قول معروف هیچ تره ای برای آنها خرد نمی کنند.
یعنی این مدیران در حد و اندازه آن افرادی هستند که عاشق بند جیب خبرنگاران بلکه قلم آنها هستند و تا پول دارند خیر بلکه تا در جهت منافع آنها قلم میزنند، رفیق هستند!
و اگر کوچکترین تعارضی با این سیاست پیش آید و خدایی نکرده خبری خارج از دلبستگی های مدیر جنابتان منتشر شود به دو فوریت و حتی بیشتر تیم واکنش سریع حقوقی اداره و یا سازمان خود را فعال می کنند برای شکایت و این صحبتها از خبرنگار مغضوب شده به جرم تشویش اذهان عمومی و این صحبتها!
با یک درجه تخفیف عده ای دیگر هم دست به تکذیب ملسی دارند و حتی از نقل قولهای خود هم دیواری از حاشا را در مقابل دید و نظر مردم و رسانه میچینند که ما نگفتیم و اگه گفتیم منظورمان این نبوده است و شما این جوابیه را بزن و این هم از آن صحبتها!
خدایی نکرده با کوچکترین آره و خیر هم همانطور که ذکر شده راه دادگاه و داستانی و این مسیر‌‌‌ برای جنابهایتان باز است و به قول دوستی حتی اگر در آخر هم قصد رضایت داشته باشند چند ماهی خبرنگار مورد اشاره را در راهروهای دادگاه و جلسات مختلف دور سر می‌گردانند تا نهایت هر آنچه از این خبرنگار عزیز در فضای رسانه ای شهر دیده شود فقط خبرهای باشند که مخابره می شود تازه اگر بشود آنهم بدون خود جناب خبرنگار.
علی ایحال انتظار مدیران از خبرنگاران انعکاس دهنده خوبی های آنها و انتظار مردم از جماعت خبرنگار بازتاب واقعیت های جامعه و انتقال مشکلات و نارسایی های جامعه است.
حقیقت این است سربازان و مجاهدان جبهه آگاهی بخشی جامعه نباید فقط‌با خبرهای مطلوب مدیران شناخته شوند بلکه باید در راستای اهداف و آرمانهای متعالی جامعه و مردم فعالیت کنند.
هم خبر مخابره کنند و هم خود حضوری فعال در عرصه های مختلف اجتماعی، فرهنگی و مذهبی و غیره داشته باشند.
حرف و دلگویه برای خبرنگار و امروز زیاد است…
مخلص کلام؛
خبر با نگار معنا پیدا میکند نه اینکه با سنگ اندازی و تهدید و هزاران مانع تراشی دیگر از حضور فعال او در جامعه کاسته شود و به جای فعالیت در حوزه فعالیت های ذاتی خود سرگردان در راهروهای دادگاه باشد.