حتی اگر مسافر دائمی تاکسی‌های درون شهری نباشید، حتما تصویری از حضور صف مسافران در تقاطع‌های مهم شهر را مشاهده کرده‌اید.آدم‌هایی که مدت‌ها، منتظر مرکبی زرد یا نارنجی رنگ می‌مانند تا آنان را به مقصدشان برساند.

این مسافران بعد از مدتی پی می‌برند به جای انتظار بیهوده، باید همان ابتدا، در مقابل جمله «دربست» راننده سر تایید فرود آورند و سوار شوند و بقیه منتظران را در خیال خوش خود رها کنند؛ به خصوص اگر منزل شان از هسته مرکزی کمی دورتر باشد.آنگاه دیگر این انتظار نه تنها خوش خیالی است بلکه نوعی بزه ذهنی به حساب می آید.

این تازه اول ماجراست! موقع حساب کردن، فقط انصاف راننده، تعیین کننده کرایه است و جملاتی شبیه «کرایه آژانس از شما کمتر است» فقط اعصاب‌تان را بیشتر له و لورده می‌کند و راننده را وادار می‌سازد فهرست تعمیرات خودرویش را از پیدایش خلقت تا امروز برایتان بازگو کند و بیشتر شرمنده شوید!

این تازه، تصویر یک روز عادی، غیرتعطیل و غیربارانی است.در آن صورت که برای رویت تاکسی در معابر، باید جایزه تعیین کرد.شاید بگویید عیبش چیست؟ عرضه و تقاضا تعیین کننده است.عیبش تناقضاتی است که وجود دارد.وقتی یک تاکسی سهمیه بنزین را به منظور سرویس دهی به شهروندان می‌گیرد، وقتی مدام از بلندگوهای تبلیغاتی، استفاده از وسایل نقلیه عمومی تبلیغ می‌شود وقتی یک مجموعه برای نظارت بر همین روند در مدیریت شهری ایجاد می‌شود، این رهاشدگی چه معنایی دارد؟

این تازه در مرحله اجراست.در مرحله سیاست‌گذاری به دلیل عدم وجود متولی مشخص، این خلأ جدی‌تر است.مثلا قیمت گذاری شناوری که قیمت گذارانش می دانند رعایت نمی‌شود اما برای راضی کردن دو طرف ماجرا یعنی تاکسیرانان و شهروندان آن را پیاده می‌کنند.

اصلاح این وضعیت، یک عزم جدی می‌خواهد؛ نظارت و در کنار آن قوانین الزام‌آور که رنج پیاده‌ها را کمتر از گذشته کند.