1) مسرفان اهل دوزخند.(غافر ،۴۳)

2)براي اسرافكاران اعمالشان زينت داده مي‌شود.(یونس ، ۱۲)

3) اسراف موجب انكار آيات الهي مي‌شود.(غافر، ۳۴)

( قربانی مبین، حمیدرضا)

در قرآن، در آیات متعدّد از اسراف در مصرف و انفاق نهى شده است به عنوان نمونه:

« کُلوُا وَ اشرَبوا وَ لا تُسرفُوا؛

بخورید و بیاشامید ولى اسراف نكنید» ( اعراف/31)،

« وَ آتوا حَقَهُ یوم حَصادِه و لا تُسرفوا؛

هنگام درو، حقّ زكات (غلات و…) را بپردازید، ولى (در انفاق) اسراف نكنید» ( انعام/ 141).

در روایت آمده، فقیرى به محضر پیامبر (ص) آمد و تقاضا كرد كه آن حضرت پیراهنش را به او ببخشد. پیامبر (ص) پیراهن را از تن خود بیرون آورد و به او داد و چون پوشش دیگر نداشت، در خانه به طور عریان نشست و حتّى براى نماز بیرون نرفت، كافران در غیاب، آن حضرت را سرزنش كردند و به او چنین تهمت زدند كه خواب و لهو، آن حضرت را از نماز بازداشته است. در این هنگام این آیه نازل شد:

« وَ لا تَجعَل یَدَكَ مَغلولَه اِلى عُنُقِكَ وَ لا تَبسطها كلى البَسط فَتَقعد مَلوماً مَحسوراً؛

هرگز دستت را برگردنت زنجیر نكن (بُخل نورز) و بیش از حدّ (اعتدال نیز) دست خود را مگشاى تا مورد سرزنش قرار گیرى و از كار فرو مانى» (اسراء 29).

بر اساس همین آیات و دستورهاى الهى، پیامبر (ص) فرمود:

« ما مِن نَفَقَةٍ احبُّ اِلَی اللهِ مِن نَفَقَة قَصد و یبغض الاِسراف »

هیچ انفاقى در پیشگاه خدا محبوب تر از انفاق معتدلانه نیست. و خداوند اسراف در انفاق را دشمن دارد. و نیز بر همین اساس پیامبر (ص) و امیرمومنان على (ع) و سایر امامان علیهم السّلام بسیار ساده مى زیستند و از هر گونه تجمّل گرایى و تشریفات پرهیز جدى مى نمودند.

ادامه دارد…