خیلی برایم پیش آمده که میخواستم از پارک بیرون بیایم و یا از کوچه فرعی به خیابان اصلی وارد شوم.

نکته عجیب اینکه کمتر پیش می آید که ماشین های عبوری، اجازه ورود بدهند.

حتی ماشینی که از فاصله دورتر در حال نزدیک‌شدن است با چراغ، بوق و افزایش عجیب سرعت نمی خواهد اجازه ورود به شما بدهد.

به نظرم ما احساس می‌کنیم دائم حقمان در حال پایمال شدن است.

نوعی سندروم بیقراری.

اینکه اگر این ماشین وارد شد، حق مرا خورده است و من شکست خورده ام و او پیروز شده است.

البته رانندگان مهربان هم کم نیستند.

اما حقیقتا چرا در شهری که با هر سرعت رانندگی از شرق به غرب آن ربع ساعت نهایتا طول میکشد،  با هم مهربان‌تر نباشیم؟

دوست عزیز، ما پشت چراغ قرمز بعدی، نهایتا با فاصله ۱ متر کنار هم هستیم، اینهمه عجله برای چیست؟

حرکات کوچک، زندگی و شهر را قشنگتر میکند، بیایید با هم مهربان باشیم، باور کنید هیچ اتفاقی نخواهد افتاد اگر اجازه بدهیم شخصی جلوتر از ما وارد خیابان های این شهر بشود.

@ahlekashanam