این چند خط را در یادبود دوست عزیز و فرهیخته ام، دکتر محمد زارع جوشقانی مینویسم، تا شاید با نقلی کوتاه از گذشته مان؛ سپاسگزار خدمات و فداکاریهای این شهید عزیز باشم. اوکه به راستی نه تنها از بزرگان شهر دلبندمان کاشان، بلکه نگین درخشانی بود بر انگشتری نظام پزشکی این مرز و بوم، او که همواره در کسوت طاقت فرسای خود، دوشادوش همنوعانش ایستاد و تحت هیچ شرایطی حتی جبهه های دفاع مقدس پا پس نکشید، در این آخرین مهلکه نیز، تا آخرین نفس هایش را وقف هم وطنان عزیزش کرد و ذره ای از سوگندی که برای اخذ مدرک پزشکی اش یاد کرده بود، عقب ننشست و در کارزار جان فرسای بیماری همه گیر کرونا، به فیض عظیم شهادت نایل شد و به برادران شهیدش پیوست.

این حقیر توفیق آنرا داشتم که از اوایل پیروزی انقلاب اسلامی، با چهره ماندگار و مهربان این بزرگوار آشنا شوم تا دوستی و رفاقتی پایدار با یکدیگر داشته باشیم. آن روزها، وقتی که رئیس بهداری کاشان بود و هنگامی که در مقام مدیرکلی بهداری استان زنجان خدمت میکرد، توفیق داشتیم که با دعوت از او، به عنوان یکی از اعضای هیئت امنای دانشگاه علوم پزشکی کاشان، به اتفاق ارباب تفضلی، حجت الاسلام محمدی، دکتر الماسی و فرماندار که بنده حقیر بودم، در خدمتشان باشیم و از برکت وجودش در دستیابی به این مهم بهره مند شویم. دکتر زارع، با عشق و علاقه وافری که تک تک ما در نگاه با محبتش آنرا در خاطر داریم، این همکاری را برای خدمت به منطقه کاشان پذیرفته بود. بعدها خودش سکان هدایت این کشتی را در دست گرفت و سالها در دانشگاه علوم پزشکی کاشان توفیق خدمت داشت. سپس به عنوان مدیر کل بهداشت ودرمان استان تهران به ما در وزارت آموزش و پرورش کمک کرد تا در کسب مجوز تاسیس بیمارستان یکصد تختخوابی فرهنگیان و تعدادی مرکز بهداشتی ودرمانی، متعلق به فرهنگیان عزیز میهنمان موفق شویم. در سال 86 درعرصه انتخابات مجلس رقابتی سالم با این رفیق خوش اخلاق قدیمی داشتیم. بعدها هم در سال 96در انتخابات مجلس شورا ی اسلامی ازبنده حمایت کرد. بارها و بارهادر تهران، دیدار و به گفتگو میپرداختیم.

همین چند روز پیش، آخرین دیدار دوستانه مان را در محل کارش، بیمارستان لبافی نژاد، داشتیم. با همتی عجیب، روحیه همکاران و دوستانش را در این شرایط طاقت فرسا و حقیقتا ترسناک، تقویت میکرد. خوب به خاطر دارم که، پرستاری که خود و فرزند معصومش در این وضعیت خطیر مبتلا به ویروس کرونا شده بود را چگونه دلداری میداد. دکتر با تمام وجود و خالصانه به وی اطمینان میداد و از وی خواست تا برقرای سلامت کامل خودش و فرزند دلبندش به مراقبت از خود بپردازد و نگران کارش نباشد. حقیقتا کلماتش قوت قلبی بود برای آن پرستار عزیز و مهربان.

امروز این پزشک فرزانه، چشمان مهربانش را که امید بسیاری ازچشمان خسته و کم سو بود، از جهان فروبست و به دیدار حق تعالی درجواربرادران شهیدش شتافت. باشد که خیل شاگردانش، جای استاد پر کنند و برکات زندگی پربارش همچنان مستدام بماند. بنده نیزدر فقدان ایشان با تمامی همشهریان عزیز، به خصوص خانواده محترم و سایر بازماندگان و همکاران و دوستان عزیزش ابراز همدردی نموده و از دست دادن وجود تاثیرگذار وی را به جامعه پزشکی تسلیت عرض مینمایم.

روحش شاد و یادش گرامی باد.

حسن فدائی
28 ام مهرماه یکهزار و سیصد و نود و نه

دکتر حسن فدایی دکتر حسن فدایی دکتر حسن فدایی دکتر حسن فدایی