اینجا «سن سن» است.
اولین روز «هفته‌ی محیط زیست»،

به اتفاق مدیران ارشد استانی و شهرستانی، منتظر رسیدن «معاون محترم وزیر جهاد کشاورزی و رئیس سازمان جنگل‌ها و مراتع کشور» هستیم‌.

قرارست «دو بند خاکی» که با مشارکت خیرین مردمی و اعتبارات دولتی تهیه شده، به بهره‌برداری برسد.

ایرانیان از منظر دینی و فرهنگی، شاید از اقوام «پیشگام خیرین آب» باشند.

«قنات» و «آب انبار» از مصادیق بارز  علاقمندی‌های «خیرین آب» محسوب می‌شوند.

سنت حسنه‌ای که در این اواخر، متأسفانه، رو به فراموشی، گذاشته شده است.

ناگفته نماندکه، مدیریت کل منابع طبیعی استان اصفهان در «هفته‌ی محیط زیست» دو مرتبه، در شهرستان حضور بهم می‌رساند، اتفاقات جالبی به نفع «مراتع و مرتعداران کاشانی» رقم می‌زند، که در یادداشتی اشاره خواهم نمود.

از فرصت استفاده کرده، ضمن گپی دوستانه با فرماندار، دو موضوع را مطرح می‌کنم.

اپیزود اول:
یادآور بادهای شدید «بیستم» و  «بیست و چهارم» خرداد ماه می‌شوم، بادهای که در مقیاس‌های علوم هواشناسی به «طوفان‌های شدید» تقسیم‌بندی می‌شوند.
دو طوفان‌ مخربی که چگونه «دشت کاشان» را درهم نوردیدند.

فرماندار، با زکاوت خاصی، زمان ارائه عملکرد شهرستانی در «حوزه منابع طبیعی»، به این طوفان‌ها نیز اشاره‌ی می‌کند.

آری،
پاسِ گلِ داده شده،
گُل می‌شود.

«پروژه‌های نهال‌کاری» و «احیای پوشش گیاهی» مراتع بیابانی شمال و شمال غرب شهرستانِ کاشان در طرح «بیابان‌زدایی آبشیرین» به ثمر می‌نشیند.

یک بر صفر،
فعلأ، ما برده‌ایم.

معاونت فنی اداره کل منابع طبیعی استان اصفهان با «نهال‌کاری طرح آبشیرین» در ناحیه‌ی مرتبط با کاشان موافقت می‌کند.

گل را،
اما داور هم می‌پذیرد.

«طرح بیابان‌زدایی آبشیرین» ، به وسعتی برار ۱۲۲ هزارهکتار‌، حدود شست درصدش در «حوزه سیاسی شهرستان کاشان»، هشتاد هزار هکتار، و مابقی در «حوزه سیاسی شهرستان آران و بیدگل» قرار گرفته‌ست.

این عرصه‌ی وسیع، یکی از «کانون‌های شانزدگانه اصلی فرسایش بادی»، استانی‌ست.

خبر پذیرفته شدن گل؛
خبر خوب و مشعوف کننده‌‌ست.
ولی کار هنوز تمام نشده است!

برمی‌گردم به گپ‌مان با فرماندار محترم،  قبل از رسیدن میهمانان.

اپیزود دوم:
از فرماندار می‌پرسم، «قطعاً در جریان هستید محیط زیست نیز حقابه‌ی دارد و باید حقابه‌ی آن پرداخت شود.!»

توضیح می‌دهم رقم کشوری حقابه محیط زیست به زعم کارشناسان  «مجمع تشخیص مصلحت نظام»، چیزی حدود  «یازده میلیارد مترمکعب» است.

اضافه می‌کنم‌، با یک حساب سرانگشتی این حقابه، برای محیط زیست شهرستان چیزی حدود کمتر از «پانصدهزار مترمکعب» است.

سؤال می‌کنم،  «جناب آقای فرماندار آیا دولت تحت امر جنابعالی در شهرستان کاشان گامی برای احقاق این حق، در شرایط  «خشکسالی» و  «کاهش ۶۰ درصدی منابع آبی و نوزلات جوی» ، برداشته است؟

فرماندار اما علیرغم نیم گله‌ی که از خبرنگاران شهر دارند، با زیرکی از جوابی که گویا اطلاعات کافی در این زمینه ندارد، طفره می‌روند!

موضوع فراموش‌مان می‌شود، اما امروز در خبرها می‌خوانی مجموعه فرمانداری پیگیر آبرسانی به «حیات وحش منطقه‌ی حفاظت شده برزک- قمصر» می‌شوند.

در نشست پرسنل اداره محیط زیست شهرستان با فرماندار و معاون ایشان و متعاقباً، طی بازدید معاون ایشان از منطقه حفاظت شده برزک- قمصر، مقرر شده «یک دستگاه خودرو تانکر سنگین»، با اداره محیط زیست شهرستان به منظور آبرسانی منطقه حفاظت شده، همکاری کافی و لازم را بنماید.

آخرین روزهای دولت دوازدهم و «همیاری‌های زیست محیطی» این‌چنینی، قابل تشکر و قدردانی‌ست، امیدواریم این اهتمام در طول تابستان و تا پایان چالش بی‌آبی برای «حیات وحش» ادامه‌دار باشد.

دومین گل را نیز می‌زنیم.
فرماندار پاس دوم را نیز به گل تبدیل کرده است.

خود را سرزنش می‌کنم، چراکه بعنوان یک «فعال حوزه محیط زیست»، بیشتر به ایشان نزدیک نشدیم.

می‌شد برای محیط زیست‌مان،
بیشتر کار کرد.
خیلی بیشتر از این‌ها،

مثلاً، بعنوان اصلی‌ترین مطالبه این‌جانب  «ارتقاء منطقه حفاظت شده برزک-قمصر به پارک ملی».

ما لیاقت این را داریم.
«مردم تمدن سیلک» را می‌گویم.

اینجا اما روی سخنم با اهالی «تمدن سیلک‌»ست.
«خیرین حوزه آب»، حیات وحش شهرمان را تنها نگذاریم.

✍ علی خالوئی، کنشگر حوزه محیط‌زیست و لیدر طبیعت‌گردی کاشان