قدر آئینه بدانیم چو هست
نه در آن وقت که افتاد و شکست

خبر تصمیم شهردار کاشان برای ایجاد قطعه نام آوران در دارالسلام گلابچی که نشان از بی اطلاعی شهردار از وجود چنین قطعه ای دارد ناخداگاه هنرمندان و فرهیختگان شهری کاشان را به یاد این شعر می اندازد؛

تا که بودیم نبودیم کسی،
کشت ما را غم بی همنفسی
تا که رفتیم همه یار شدند،
خفته ایم و همه بیدار شدند
قدر آئینه بدانیم چو هست
نه در آن وقت که افتاد و شکست

در این سال‌های اخیر علی رغم میل باطنی چندان مایل به نوشتن نبودم اما برخی گفتار و تصمیمات مسئولین آن چنان صبر آدمی را لبریز می کند و بغضی در گلو می شود که هیچ جیز جز پناه بردن به نوشتن و قدم زدن در ایده ها و رویاهایات آرامت نمی کند. 

اینکه شهردار جوان کاشان بدلیل مشغله بالای کاری از وجود قطعه نام‌آوران در دارالسلام گلابچی کاشان و دفن مرحوم مهدی صباغی ( از جانباختگان حادثه تلخ کرکس) در این قطعه که بهترین منطقه مکانی آرامستان گلابچی کاشان در کنار قطعه عمار و آلاچیق های خانوادگی است بی اطلاع است، ایرادی نیست اما این قطعه نیازمند رسیدگی و توجه بیشتر و جلوگیری از هرگونه تغییر مکان می باشد.

سوال من از شهردار جوان دیار نخستین های جهان این است که چرا بجای ارج و منزلت بخشیدن به نام آوران و بهبود شرایط حیات و گذران زندگی‌شان صحبت از مرگ به میان می آوریم؟!

مگر نمی شود سنت شکنی کرد و بجای قطعه نام آوران در کاشان که همه کلانشهرها، سرای نام آوران در این شهر ایجاد کنیم تا تمامی این عزیزان و پیشکسوتان نام آور این شهر، صاحب یک محفل و مامن، برای برگزاری نشست های دوستانه و علمی و انتقال تجارب و دانش ارزشمندشان به نسل جوان باشند؟!

مگر نمی شود بجای ارج نهادن و جایگاه بخشیدن بعد از فوت نام آوران، در هنگامه زندگی و حیاتشان که در تنهایی خود به سر می برند برایشان نشاط و آرامش و منزلت اجتماعی را فراهم کرد و با احداث یک سرای نام آوران و یا فرهنگسرای نام آوران و اختصاص به بخش ها و رشته های مختلف، رزومه، عکس و تعدادی از آثار و وسایلشان را جهت معرفی به نسل آینده نصب کرد و امید را در دلشان زنده نگاه داشت؟

قطعا این اقدام بسیار ارزشمند تر از ساخت قطعه نام آورانی است که شاید برخی سرای ابدی خود را در روستاها و شهرهای همجوار و و آرامگاه های خانوادگی برگزینند اما با احداث سرای نام آوران، نامشان نیز ماندگار خواهد بود.

✍ایمان سرانجام