در کوچه های پر پیچ و خم و خانه‌های کاهگلی کاشان رمز و رازهایی نهفته است که جز با زبان عشق گشودنی نیست.

هر از گاهی که نسیم حادثه‌ای طوفان مصیبتی به بار می‌آرد شهر آهی از دل بر میکشد و داغی تازه با کویر قسمت میکند.

خاک کاشان را با عشق سرشته‌اند ودر این خاک کیمیا گرانی خفته‌اند که از سیلک تاکنون هنر را به ارث گذاشته‌اند.

میراث آن نام اوران گاه از جنس خود خاک است و گاه روح دادن به خشت وگل و گاه دمیدن روح به شهری تاریخی و خلاصه‌ی همه اینها هنر است.
و روایتگر آن هنرمندانند.

این ساختمان‌های خشتی خاستگاه هنرمندانی است که هنرشان مرزهای خاکی را در نوردیده و اگر چه ریشه در کاشان دارند اما اندیشه انان جهانی است.

هر از گاهی که عزیزی از میان ما میرود گنج‌های داشته را یاد میکنیم و بر نداشته‌ها افسوس میخوریم.

استاد فقید سید احمد حلی یکی از این هنرمندان اصیل کاشانی بود.

حلی سال‌ها نوحه خوان دل دیوانه خویش بود و اگر چه شهرتی ملی داشت اما تواضع و فروتنی‌اش مثال زدنی بود.

اخرین بازمانده مکتب موسیقیایی مقامی هنر اواز را نردبان شهرت نکرد. و در خلوت خودخواسته خویش از صفای دل آواز سر داد و نوای گرمش به دل نشست.

ودر بهار ی جان گداز خزانی شد که این خلاف امد عادت و پارادوکس زندگی هنرمندان است. شاید کسی به پایان مکتب موسیقیایی مقامی فکر نکرد و شاید این اغاز مکتب عشق است که هست اما همه این واژگان دردی از تن رنجور حلی نکاست و …«تنها صدا» می ماند.

چهارم اردیبهشت ماه جلالی همزمان با روز رادیو‌، هنرمندی که سالها صدای دلنشین اوازش، رادیو و مخاطبانش را به وجد اورده بود و زمان را دست افشان کرده بود، سکوت را به گوش جان‌ها هدیه کرد و ارام ارام پیچ رایوی زندگی‌اش را بست و خاموش شد. کوچه‌های شهر را غبار غم فرا گرفت و در خشکسال مهربانی ابرها گریستند و حتما خاک گرم کویر دهان باز خواهد کرد و فرزند هنرمندش را در آغوش خواهد فشرد و امشب، کسی در گوش شهر با لحنی حزین این رباعی رابا خیام نجوا خواهد کرد:

یک چند به کودکی به استاد شدیم
یک چند به استادی خود شاد شدیم
پایان سخن شنو که ما را چه رسید
از خاک در آمدیم و بر باد شدیم

✍دکتر مصطفی جوادی
رئیس اسبق اداره ارشاد کاشان