بیست شهریور، روز ملی مبارزه با خشنونت علیه حیوانات‌ست. 

اپیزود اول:

همین روزها بود، شهریورماه ۱۳۹۰، در استان خودمان، اصفهان، شهر سمیرم، یک «معلم پرورشی» صحنه‌های دردآور را رقم می‌زند که به قول امروزی‌ها در شبکه‌های اجتماعی سریع وایرال می‌شود. 

برخورد بسیار خشن و دردآور با دوتوله «خرس قهوه‌ای» زنده که در کنار جسد مادرشان سلاخی می‌شود. 

عواقب کیفری و تأدیبی ایشان نتیجه‌ی نمی‌دهد، مجدداً نامبرده را سه سال بعد در «پارک ملی دنا» با اسلحه جنگی دستگیر می‌کنند. 

اپیزود دوم:

روزنامه زیست محیطی «پیام ما»، به نقل از مرکز پژوهش‌های مجلس مجلس، آماری وحشتناک از حوزه‌ی  «سگ‌های ولگرد» ارائه می‌دهد. 

برخی از دوستان زیست محیطی ما از اتلاق «سگ‌های ولگرد» خوش‌شان نمی‌آید! 

معتقدند، اسم‌شان را بگذاریم «سگ‌های بدون صاحب». 

حالا هرچه که شما یا دوستان زیست محیطی‌مان دوست دارند اسم‌شان را بگذاریم، ما را در جهان رکوردار کرده‌اند! 

مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی گفته: ایران رتبه سوم جهان را در مرگ‌ومیر بر اثر «سگ‌گزیدگی» دارد.

حملات روزهای اخیر شغال در شهرستان آران و بیدگل و بسیاری از این حملات در شهرستان‌های کاشان و آران و بیدگل، نشان از مبتلا بودن این دوشهرستان به این نوع «حیوان‌گزیدگی»ست. 

اپیزود سوم:

ما را چه می‌شود، چقدر تعارض در بین ماست،  «حملات انسان به حیوانات» و متقابلاً «حیوانات به انسان»:

تعارضاتی که نشان از تداخل ساکنان زیستگاه‌های طبیعی و انسانی دارد! 

تعارضاتی که نشان از زیاده خواهی‌های نوع انسان‌دارد! 

تعارضاتی که نشان از عدم آگاهی انسان از طبیعت اطرافش‌دارد! 

در بخش دیگر یادداشت آمده: «ایران جزء کشورهایی دسته‌بندی شده است که بین ۲۱ تا ۲۵ گونهٔ جانوری در خطر انقراض آن توسط سگ‌های ولگرد‌ یا پرسه‌زن تهدید می‌شود.» 

اپیزود آخر:

به لطف شبکه‌های اجتماعی، تصاویر متعددی از تعارض در زیستگاه‌های طبیعی آمده: زیستگاه‌های «آهو، یوزپلنگ آسیایی و وشق اوراسیایی (سیاهگوش). 

خواننده‌ی محترم، کارشناسی نیست به سگ‌های ولگرد و هیچ حیوانی غذادهی کنیم.

غذادهی ما، بین گوشت‌خوران، توازن ژن‌هایی مرغوب حیوانات را بهم می‌زند، باعث کاهش تنوع زیستی در طبیعت می‌شود. 

ژن‌های حیواناتی هم‌چون: «گرگ»،  «روباه» ، «شغال»،  «کاراکال» ،«گربه وحشی»،  «گربه شنی» و  «گربه پالاس» به‌مراتب ارزش‌مندتر از سگ‌های بدون صاحب‌ست. 

نتیجه:

اگر قرارست به حیوانی غذادهید بهترست مشروط به این باشد که قطعاً در طبیعت رها نشود. 

این، هم به نفع حیات‌وحش است، 

هم به نفع هم‌وطنان تا رکوردهای  «سگ گزیدگی‌مان» بیشتر از این آبروریزی جهانی‌مان نکند.