حجت الاسلام شاه‌فضل به عنوان یک مسئول دانشگاه علوم پزشکی کاشان به خیالش هم خطور نمی‌کرد یک درخواست چند سطری این همه سر زبان‌ها بیفتد و در پست‌ها و استوری‌ها بازنشر شود. این جور که خودش بعداً گفته است خیلی هم از این موضوع نرنجیده و ناراحت نشده است. گویی بدش هم نیامده و توضیح داده «امیدوارم این بگو و مگوها منشأ خیر شود» و البته خیلی هم نباید خوشبین باشد که منشأ خیر شود!

آقای شاه‌فضل باید توجه داشته باشد همین قدر که رسانه‌های شهر و منطقه دنبال «کاه» و «کوه» هستند؛ اگر صدبرابر کنید به رسانه‌های آن طرف آب خواهید رسید که با تکنیک‌های مختلف و متنوع رسانه‌ای «خیر» را «شر» جلوه داده و برعکس! به همین خاطر بهتر است بیش از پیش مواظب باشیم، خوب حرف بزنیم و حرف‌های خوب بزنیم و اصلاً نگوییم که «بگذارید بگویند تا خسته شوند» هر پست و استوری و لایک و کامنت که در فضای مجازی در جهت «مطالبه‌گری» و «نقد» و «انتقاد» مطرح شده و پاسخ نگرفته است ضربه‌ای است که بر روان جامعه زده می‌شود. ضربه‌ای است که بر «اعتماد عمومی» زده می‌شود و تلاش آگاهانه و ناآگاهانه‌ای است که «امید» و «اعتماد» و «نشاط» جامعه را به «یأس» و «بی‌اعتمادی» و «خمودی» تبدیل کند.

پاسخ به این پرسش‌ اساسی خیلی از مسائل را روشن خواهد کرد؟ آیا من و شما دوست داریم همراه زن و فرزنده و خانواده در جامعه‌ای زندگی کنیم که امید و اعتماد و نشاط ندارد؟ آیا چنین جامعه‌ای مطلوب من و شماست؟ آیا در چنین جامعه‌ای می‌توان به بهبودی اوضاع به هر وسیله‌ای دل بست؟

هرچند هر موجی که در جامعه ایجاد شده یا می‌شود دلایل زیادی بر آن مترتب است و بایستی به صورت علمی و دقیق، ریشه‌‌یابی و آسیب‌شناسی کرد ولی کم‌ترین کار این است که حداقل درخواست خود را به زیبایی بیان کنیم تا بهانه‌ای نشود تا رسانه‌ها آسمان و ریسمان کنند. به خصوص «نامه‌ها» که به عنوان یک سند مکتوب در تاریخ ثبت و ضبط شده و ممکن است هر لحطه با وجود گستردگی شبکه‌های اطلاع‌رسانی در دسترس همگان قرار گیرد. نوشتن یک نامۀ خوب و مطلوب خیلی کار سختی نیست و کافی است به شش سوال – شبیه به نوشتن یک خبر – پاسخ داده شود و سپس پاسخ‌ها را کنار هم چیده و یک «احتراماً» یا «با احترام» ابتدای آن قرار داده و یک «پیشاپیش از بذل توجه حضرتعالی سپاسگزارم» در انتهای آن و تمام! به همین راحتی.

اما پرسش‌ها چیست؟ «چه»، «چگونه»، «چرا» و «که»، «کی» و «کجا». همین! به عنوان مثال در مکاتبه آقای شاه‌فضل؛ شما دنبال چه چیزی هستید؟ پاسخ» «دنبال این که تخت‌های «آی سی یو» و «سی سی یو» سمت قبله قرار گیرد» و «چرا؟» پاسخ: «به خاطر این که مکرر از سوی بیمار و همراهان بیمار درخواست شده است تا بیمار برای ادای فریضه نماز و تقویت روحیه و بدون این که نیاز به جابجایی باشد سمت قبل قرار گیرد. این موضوع ضمن این که شرعی است، برای تقویت روحیه بیمار نیز بسیار موثر است و البته هیچ کس راضی به مرگ کسی نیست ولی پیامبر خدا هم به رحمت خدا رفته است و چنانچه دور از جان همه شما بیماری خدای ناکرده روبه موت بود توصیه شده است که به سمت قبله باشد.»

پرسش بعدی «چگونه» است؟ پاسخ» «هر طور که صلاح بدانید» و این کار در عهده چه کسی است که همان پاسخ به «که» است که مسئولیت آن در عهده رئیس محترم دانشگاه علوم پزشکی است و «کی یا چه موقع» باید انجام شود؟ پاسخ: «بهتر است این اتفاق پیش از این که محل تخت‌های بیمارستان مشخص شود انجام شده تا از هزینه‌های اضافی پس از نصب پیشگیری به عمل آید» و در نهایت این موضوع قرار است کجا اتفاق بیفتد: «آی سی یو» و «سی سی یو» بیمارستان فلان.

به همین سادگی درخواست حاوی همه چیز هست و هیچ ابهامی برای کسی که نامه را می‌بیند باقی نگذاشته است. البته یادمان باشد بیش و پیش از هرچیز نیاز است که «دوستی‌ها» و «مهربانی» ها بیشتر شود. چه خوب است مسئولین محترم هرچند وقت یک بار با همه فعالین رسانه که در فضای مجازی فعالیت می‌کنند جلسه و نشستی داشته باشند. البته بدون تکلف و عکس و گزارش. نیاز نیست که همه چیز به درخواست مقامات بالادست و برای ارسال گزارش انجام شود. ما در یک جامعۀ به هم‌پیوسته زندگی می‌کنیم. باور کنید و باور کنید که سرنوشت هرکدام از ما مثل بند ناف به همدیگر وصل است. سرنوشت هر دو نفر چه آشنا چه بیگانه به هم مربوط است. بنابراین بی‌تفاوتی به دیگری و جامعه در درجه نخست به ضرر خود ما تمام خواهد شد.

از همۀ این‌ها گذشته و به صورت مشخص به نظر می‌رسد این روزها بیش از هر زمان دیگر سازمان‌ها و ادارات دولتی خود را بسان جزیزه‌ای مستقل فرض کرده‌ و تافته‌ای جدابافته و سرخوش بر جریان مواج جامعه نشسته و هیچ نیازی از مردم به دل راه نداده و احساس نمی‌کنند.

ارتباط و تعامل سازمان‌ها با مردم و نهادهای مردمی در حداقل ممکن و هیچ وظیفه‌ای نیز بر پاسخ‌گویی یا اقناع عمومی بر ایشان متصور نیست. در این شرایط مسئولیت بالاترین مقام سازمان از همه بیشتر است. وی موظف است به صورت دائم اوضاع و احوال داخلی سازمان و نحوه ارتباطات با مردم را بررسی کرده و مشکلات و آسیب‌ها را شناسی نموده و برای یافتن راهکار بکوشد که البته چنین اراده‌ای در سطح سازمان‌ها و ادارات شهرستان دیده نمی‌شود و یا مردم از آن بی‌خبرند!

در هر صورت؛ اگر دنبال جامعه مطلوب هستیم – که گزیری جز این نیست- اگر دنبال این هستیم که عاقبت همه ما خیر شود؛ لازم است همه و همه مواظبت کرده و به همدیگر تذکر بدهیم! لازم است که منافع جمع و جامعه را بر منافع آنی و شخصی و خانوادگی خود مقدم بداریم! لازم است تسویه‌حساب‌های شخصی و گروهی و سیاسی را کنار گذاشته و با هم در یک گروه و خانواده و جامعه به آینده فکر کنیم! لازم است «دلخوری‌ها»، «کینه‌ها» و «دشمنی‌ها» را کنار گذاشته و برای گسترش «دوستی» و «مهربانی» و «برادری» تلاش کنیم. انشاءالله

✍عبدالمجید رفیعی برزکی