سال‌های آغازین دهه‌ی پنجاه خورشیدی زمانی که زندان و شهربانی کاشان ساخته می‌شد، کیلومترها تا خانه‌های مسکونی فاصله داشت.
در دهه‌‌های شصت و هفتاد تبدیل زمین‌های کشاورزی به مسکونی، ساخت شهرک انقلاب، کوی مفتح، احداث بلوار مطهری و همچنین واگذاری زمین‌های وقفی پشت زندان تا میدان معلم برای ساخت مسکن طبقات نیازمند، زندان را در محاصره‌‌ی خانه‌ها و بافت نوظهور شهری فرو برد.
قرارگیری زندان در بافت شهری به انضمام ناکارآمدی و فرسودگی ابنیه‌ی آن، کمبود فضا و شمار فراوان زندانیان، دلایل اساسی برای انتقال و جابه‌جایی مکان زندان کاشان به شمار آمد و بلاخره پس از دوازده سال، با اعتباری افزون بر هشتاد میلیارد تومان، زندان جدید کاشان در حوالی روستای یزدل ساخته شد.
دادستان محترم کاشان در مصاحبه‌ای به تاریخ ۱۲/ ۳/ ۱۴۰۰ تغییر مکان زندان کاشان را « در راستای توسعه استانداردهای قضایی و احترام به حقوق شهروندی و جلوگیری از ایجاد مزاحمت و ترافیک شهری در منطقه قدیمی شهر » دانسته و افزوده‌اند «هرچند فرسودگی ساختمان زندان و همچنین وجود آن در منطقه مسکونی  ناخرسندی مردم را فراهم کرده اما تلاش می‌شود زندان فعلی که در بافت شهری قرار گرفته هر چه سریعتر جمع آوری شود.»
حالا پسینِ این همه گاه و هزینه‌کردِِ میلیاردها تومان، تصمیم نهادهای فرادستی برای برجاماندن زندان و انتقال معتادان از سراسر استان به آن‌ چه معنایی دارد؟!
سال‌هاست محلات مجاور زندانِ کاشان از بوی نامطبوع توالت‌ها تا ازدحام و شلوغی جمعیت شاکی هستند. از سوی دیگر جز دو بوستان کودک و انقلاب که به واسطه‌ی ساخت زیرگذر از اضلاع و ابعاد آن کاسته و درختان و زمین بازی‌اش را از میان برده‌ایم، این منطقه فضای عمومی درخور دیگری ندارد.
رویه‌ی درست و به جایی‌ست که چون پایتخت و دیگر مراکز بزرگ شهری، زندانِ قدیم و تاسیسات آن را با مقاوم سازی ابنیه و به پیرایی به مجموعه‌ای فرهنگی هنری تبدیل کنیم. تبدیل زندان به موزه، کتابخانه، فرهنگسرا و زمین بازی، پاره‌ای از پیشنهاداتی است که می‌تواند در محرومیت‌زدایی این محلات و کاهش آسیب‌های اجتماعی آن بسیار موثر باشد.
امیدوارم مدیریت شهری، نهادها، رسانه‌ها و کنش‌گران فرهنگی و اجتماعی کاشان؛ اضلاع و پیامدهای انسانی این مهم را پی‌جوی شده و برابر ساده‌انگاری و سهل‌انگاری مدیران فرادستی و تصمیمات نابه‌جای‌شان کوتاهی نورزند.