در تقویم جهانی، اولین شنبه ماه میلادی سپتامبر را، به نام روز جهانی «آگاهی کرکس‌ها» نامیده‌اند.

کرکس‌ها هرچند، «بزرگترین پرندگان شکاری ایران» هستند، ولی از نظر آسیب‌پذیری، یکی از شکننده‌ترین عضو خانواده‌ی پرندگان نیز محسوب می‌شوند.

این شکنندگی به گونه‌ی ست که حتی کل خانواده، در سیستم حفاظتی جهانی سرخ lUCN در رده‌بندی «در معرض خطر انقراض» قرار گرفته است.

کرکس‌ها پرندگان شکاری هستند.
بزرگ جثه و کند حرکت‌ند.
نرها و ماده‌ها هم شکل‌اند.
تغذیه کرکس‌هاست، که برای ما انسان‌ها، بسیار حائز اهمیت‌ست. تغذیه از لاشه‌ی مردار حیوانات و و «مدیریت پسماند»ست.

این مدیریت، آن‌ها را تا بدانجا مؤفق نموده که از ایشان به عنوان «رفته‌گران طبیعت» یاد می‌شود.

کنترل شدید عوامل بیماری‌زا، کنترل شیوع بیماری‌ها و آلودگی میکروبی در طبیعت هدیه خانواده‌ی کرکس‌هاست به انسان‌ها. ساکنین، «فقط مصرف کننده» یا «هتروتروف» طبیعت!

متأسفانه شکار، طعمه‌ها و جسدهای حیوانات آلوده به انواع داروهای شیمیایی، معدن‌کاوی، کوچک شدن مراتع و زیستگاه‌های طبیعی، مسمومیت های غذایی؛ فاکتورهای تهدید این گونه‌ی بسیار باارزش طبیعت‌ محسوب می‌شود.

کرکس مصری، دال‌ سیاه، دال سفید، دال معمولی و دال هیمالیایی و بالاخره هما، از کرکس‌های موجود در ایران هستند.

اطلاع دقیقی از وجود کرکس‌ها در دشت کاشان نیست، هرچند اخبار ضد و نقیضی در رکورد این گونه‌های در معرض خطر انقراض، گزارش شده است.

مسیب صدری، دبیر انجمن حامیان محیط زیست ابوزیدآباد، «گونه‌ی دال سیاه» را در «پناهگاه حیات وحش یخاب» در دشت کاشان، شناسایی و گزارش کرده است.